kultura i wierzenia

[Szaman]

Nim zabłyśnie światło

„Nim zabłyśnie światło przeznaczone dla ciebie – szukasz go. Ono specjalnie ku tobie spłynie – będziesz je widzieć”. Te słowa napisała mi Ela Nowalska jako dedykację w swojej książce kilka lat temu na jednym z festiwali ezoterycznych w Krakowie.
26-go sierpnia 2006 roku, Wisełka (miejscowość na wyspie Wolin, 3 km od Wydrzego Głazu, kilometr od plaży). Było słonecznie. Po powrocie z plaży i prysznicu smarowałem twarz balsamem rokitnikowym. Paznokciem mocno zahaczyłem pod lewą brew tak, że powstał brzydki krwiak nad powieką. Na wyjazd do Dziwnowa założyłem więc słoneczne okulary. W drodze powrotnej ok. godz. 17.07 – 17.08 już za Międzywodziem, a przed Kołczewem około 50 metrów przed łukiem w lewo wpadliśmy w ścianę oślepiającej wręcz energii. Prowadząca auto miała przyciemniane okulary, a ja okulary przeciwsłoneczne – więc oślepienie nie było dla nas zbyt radykalne, ale mimo to przez kilka – kilkanaście sekund mieliśmy w oczach tę oślepiającą jasność. I na pewno nie było to oślepienie przez słońce, bo akurat było schowane za chmurami. I traf chciał, co nie uważamy za przypadek, że przed nami, ani za nami nie było innych pojazdów. Z przeciwnej strony też nikt nie nadjeżdżał.
Po zaparkowaniu dokonaliśmy oględzin samochodu. Przed wyjazdem sprawdzaliśmy poziom oleju w silniku i uzupełnialiśmy płyny w spryskiwaczu i w zbiorniku chłodnicy. Tym razem sprawdzaliśmy tylko płyn w pojemniku spryskiwacza (ubyło prawie litr), a po odkręceniu korka zbiornika płynu chłodzącego okazało się, że płyn borygo aż wystrzelił w górę. Byłem zdumiony (podobnie jak później w warsztacie, gdy o tym opowiadaliśmy), bo płyn chłodzący wręcz kipiał, jak zagotowany. Auto było w tym dniu eksploatowane bardzo spokojnie, a silnik nie pracował na tak wysokich obrotach, by można było w tym szukać przyczyny zagotowania płynu w chłodnicy (przejechaliśmy dwa razy po 12 km).
Na drugi dzień, zaopatrzeni w przyrządy, zatrzymaliśmy się na poboczu drogi i zaczęliśmy badania miejsca „ściany oślepiającej energii”. Wprawdzie na zdjęciach nie wyszło nic specjalnie rewelacyjnego (tylko ślad energetyczny po promieniowaniu złoto-fioletowym i nadfioletowym), ale w zdumienie wprawiły mnie wskazania dozymetrów. W miejscu ściany dwa, różnej budowy dozymetry pokazywały ZERO. Oba! Brak promieniowania, także i tzw. promieniowania tła (obecnie 11 – 13 μRtg/h) w miejscu „ściany” i to na drugi dzień po fakcie! Co ciekawe, pół metra przed i za ścianą dozymetry pokazały promieniowanie 17 – 19 μRtg/h, czyli półtora razy tyle, co promieniowanie tła. Rozmieszczenie promieniowania przenikliwego w tym miejscu – przesunięcie z miejsca „ściany” na przestrzenie do niej przyległe – było i jest dla mnie jeszcze mało zrozumiałe.
Badania wykazały, że ściana miała grubość 45 cm i była ustawiona prostopadle do szosy tylko na czas naszego przejazdu! Później już jej tam nie było – zadziałała tylko na czas naszego przejazdu. To my byliśmy adresatami tego swoistego rodzaju oczyszczania energetycznego. I przestałem się dziwić, że oboje musieliśmy mieć okulary przeciwsłoneczne.
Początkowo wręcz śmiałem się, że wprawdzie Ela Nowalska napisała, że światło do mnie spłynie, ale że mnie prawie oślepi? Z perspektywy czasu dochodzę do wniosku, że jednak błędnie skojarzyłem te dwa fakty.

Tomasz St. Gregorczyk, grudzień 2006

Post został pochwalony 0 razy